Saint-Louis

Zondag 17 januari 2016

Het eerste wat op het programma stond was iets anders zoeken om te overnachten en naar de auto kijken.

De auto was al een tegenvaller. Een lekke band en joint de culasse kapot. Hebben toen een taxi genomen richting garage, om daar een garagist op te pikken die de auto ging maken. Met de garagist in de taxi terug naar de auto gereden, daar de sleutels overhandigd en de auto achter gelaten. We zijn dan met de taxi op zoek gegaan naar een andere slaapplaats. Uiteindelijk iets gevonden 20km van Saint-Louis, in Gandiol. Een klein stukje paradijs dat wel een beetje verscholen lag, maar het kon ons plezieren. Onmiddellijk enkele dagen geboekt, want de auto moest toch nog hersteld worden. Na onze ontdekking hebben we die dag niet veel meer gedaan. Gewoon genoten…

                                               de tuin                    ons barreke, gemaakt van een oude bus

                                                         waar we samen gezellig tafelen

                         elke avond een mooi uitzicht met een mooie zonsondergang en genieten...

Op weg van Lac Rose naar Saint-Louis

Zaterdag 16 januari 2016

Vroeg vertrokken richting Saint-Louis. Gepakt en gezakt begonnen we aan de rit. Alles ging goed tot dat de auto het liet afweten. Die viel telkens stil, oververhit. Dus de auto aan de kant, laten afkoelen, daarna terug in gang duwen. Ik kan jullie garanderen, dat is geen lachertje. Zo ging het telkens opnieuw. Dan in het begin ook al een aantal keer verkeerd gereden. Badou wist ook niet goed meer naar waar hij moest rijden, alles was veranderd. Nieuwe snelweg van Dakar naar Thiés, péage, slechte aanduidingen, … Na veel over en weer gerij, zijn we gewoon langs de weg gereden, die hij nog wel kende. De weg naar Saint-Louis duurde lang en lang en lang… en langer door de vele pannes onderweg. Heel laat aangekomen… nu op zoek naar iets om te slapen. We hadden iets op 't oog… maar sloeg tegen. De kinderen moe, ikzelf ook. Terug naar het centrum van Saint-Louis gereden met een auto die voortdurend stil viel. Aan iemand gevraagd of hij iets wist om

te overnachten. Kwamen uiteindelijk ergens terecht, ik weet zelf niet waar, in een herberg denk ik. Het was een groezelige kamer… hier en daar wat kakkerlakken… schimmel aan de muren en plafond, maar het kon ons niet veel meer schelen. Het enige wat telde, was dat we iets hadden om te slapen. Ik met Oumi en Manou samen in een tweepersoonsbed, Badou in een enkel bed. Gewoon verstand op nul, ogen dicht en slapen.

Lac Rose en een wandeling naar het strand

Vrijdag 15 januari 2016

Ons Oumi al op te tippen van haar tenen, want we gingen naar het ROZE meer. Het water is roze, omdat het water hier een recordhoeveelheid aan zout bevat, 10x meer dan het zeewater. Hoe meer wind en hoe meer zon... hoe rozer. Een knap fenomeen. Eigenlijk kan je hier niet verdrinken, want je blijft hier bijna op het water liggen. We zijn met een bootje naar het midden gevaren... waar enkele mannen zout aan het scheppen waren van de bodem. Zware arbeid en dan nog eens in de hete zon. Zij smeren hun vel in met een soort vet... om deze te beschermen tegen het zout. Van dit zout worden er 3 soorten gemaakt.
In de ruwe vorm... beter bekend bij ons als strooizout... daarna iets fijner... om te koken... de derde is het fijnste... het duurste maar ook het lekkerste.

In de namiddag nog een wandeling naar het strand. Eerst eten in een local restaurant. Daarna trekken we de duinen in... zand... zon... wat bomen... goed begonnen, maar het was serieus trappelen. We waren al halfweg... dus gingen we verder. Serieus afzien... maar we zetten door. We werden op het einde beloond met een frisse duik in de zee.

In de namiddag eerst lekker gegeten in een local restaurantje, om daarna richting strand te wandelen. Ik voelde mij precies in de sahara... zo warm en serieus trappelen. Maar op het einde werden we beloond met frisse duik in de zee.

Op weg naar Lac Rose

Donderdag 14 januari 2016

Vandaag alles terug inpakken en in de auto krijgen. Dat was niet zo simpel... maar 't was ons gelukt.
Goed geladen reden we met de auto richting Lac Rose. Onderweg zijn we gestopt bij "Le village des tortues" ofwel het schildpaddendorp. Een project dat gerund wordt door een jong team om schildpadden op te vangen, te kweken en ze daarna terug vrij te laten in reservaten. Met volle goesting en onderweg al wat pannes gehad en nog wat verkeerd gereden.... kwamen we eindelijk aan. We keken er met zijn allen naar uit, maar ik denk dat we op een verkeerd tijdstip er waren. De verzorgers waren ofwel aan het eten ofwel aan het slapen. We kregen iemand mee, maar 't was dik tegen zijn goesting. We hebben hem dan ook bedankt en hem laten doen, en hebben onze plan getrokken. We hebben zelf onze plan getrokken en dat ging goed. Het was leerrijk en leuk. De kinderen waren onder de indruk van de reuzenschildpaden en de allerkleinsten.

 Ons Oumi wil nu ook foto's trekken, dit is eentje dat zij heeft gemaakt. Ze doet dat nog niet zo slecht moet ik zeggen.

 Deze moest ik er ook bij doen. Bij ons zijn de plattegronden allemaal zo gesofisticeerd... hier schilderen ze ze gewoon heel simpel. Ook duidelijk vind ik....

Daarna zijn we verder richting Lac Rose gereden... waar we in de vroege vooravond aankwamen. Een leuk campement gevonden... nog even gezwommen... iets gaan eten in het dorp om daarna moe in ons bed te kruipen.

Rustdag... Strand en Les Almadies

Woensdag 13 januari 2016

Morgen laten we de hoofdstad Dakar achter ons, eindelijk, want dat is hier zo druk en de lucht is hier zo vervuild. Nonkel Papa wou niks missen en is de voorlaatste avond bij ons blijven slapen. De volgende morgen... surprise... Oumi en Manou superblij. Dus vandaag nog even genieten met nonkel Papa op het strand. En wat doen we zonder speelgoed? Dan worden we creatief en gaan op zoek naar alternatieven. Zo hadden ze stenen gevonden en gingen ze vanalles maken. Manou een auto, Oumi een kindje. Op het strand een verkoper met verse kokosnoot... dat kunnen we niet laten liggen hé. En om de dag leuk af te sluiten en afscheid te nemen van nonkel Papa, samen gezellig tafelen in Les Almadies. Onderweg een schilderij... kijk... het dorp van Kirikou. Alles is hier volgens hen Kirikou. Mooie afsluiter en genieten van een zonsondergang.